Die fetten Jahre sind vorbei, ook wel de vette jaren zijn voorbij. Dat soort teksten verspreidde drie jonge idealisten bij rijke villabewoners thuis, niét om er iets te stelen, maar om het meubilair te verplaatsen en chaos te scheppen. Als de villabewoners thuis komen, kijken ze geschokt om zich heen. Het dochtertje komt met een envelop aanrennen. In de envelop zit een briefje met: “U heeft te veel geld” Die uitspraak blijft in hun hoofd zitten, er wordt ingebroken in het hoofd van de rijke villabewoners. Als ze belasting ontduiken of onderweg naar hun werk zijn, dan bedenken ze zich steeds; “ik heb te veel geld”
Een van de drie idealisten is Berlijnse student Jule, ze zit hopeloos in de schulden, doordat ze een ongeluk heeft gehad waarbij ze een auto van een hele rijke man heeft geraakt. Wanneer ze uit haar woning wordt gezet, omdat ze haar huur niet meer kon betalen. Gaat ze wonen bij de andere twee idealisten. Jule heeft een relatie met Peter, maar ze spreekt in geheim af met Jan. Als ze rijden door de villabuurt, ziet Jule de villa van de man waardoor ze in de schulden zit. Ze voelt een gevoel in haar buik opborrelen en wil naar binnen gaan. Jan vind het niet zo een goed idee, wat begint als onschuldige, geweldloze actie gaat natuurlijk een keer mis. Als ze worden betrapt zien ze zich genoodzaakt iemand te ontvoeren.
Ze vluchten met de man naar Oostenrijk, naar een huisje in de bergen. In het begin zijn ze erg gespannen, want de man heeft een belangrijke positie in zijn bedrijf en kan zo de alarmcentrale bellen. Na een week in het huisje voelt iedereen zich meer op zijn gemak, de ontvoerde man begint met koken en over zijn verleden te praten. Hij was vroeger net zoals hen, hij woonde in een commune en voerde radicale acties uit met zijn vrienden.
Een van de idealisten vraagt aan hem, hoe ben je zo geworden, je blijft toch vasthouden aan je idealen? De man antwoord dat het langzaam gebeurd, je hebt eigenlijk niet door. “Je krijgt kinderen, je wil eigenlijk een auto met airconditioning, de kinderen moeten naar school, dat kost allemaal geld en voor je het weet stem je conservatief rechts.”
De man heeft zijn comfort gevonden, hij zit op een berg met geld en hoeft zich geen zorgen te maken. Jan confronteert hem, hij vraagt: “voel je je niet schuldig? Waarom wil je al die spullen, alleen omdat je je als alpha man wilt bewijzen?” De man antwoord: “We leven in een democratisch systeem, ik hoef me niet te verantwoorden voor mijn spullen of hoeveel ik verdien.” Jan antwoord fel: “Dat is fout, we leven in een dictatoriaal kapitalistisch systeem, er zijn ook mensen in Zuid-Azië die werken even hard, maar verdienen dertig euro per dag, jullie willen ze arm houden”
De man zegt dat mensen alleen gelukkig zijn als ze steeds nieuwe dingen kopen Jan wijst hem erop: “Gelukkig?! denk je dat de mensen gelukkig zijn, kijk om je heen man! Ze zien er uit als bange dieren. Ik heb nieuws voor je, het systeem is overbelast. Wij zijn de voorlopers, jou tijd is bijna voorbij, de mensen hebben genoeg van jou stomme systeem. Het gaat niet om wie meespeelt met het spel, het gaat om wie de trekker overhaalt.”
De drie jonge idealisten vormen een mooi beeld van de protestgeneratie. Ze voelen niet alleen conflict in het verwoesten van het kapitalisme, maar ook in liefde, loyaal zijn en hun weg in de wereld vinden. Ze voelen zich verloren in een tijd waarin iedereen alleen nog maar naar de tv kijkt. De hersens van mensen staan in een slaapstand doordat ze elke dag drie uur lang naar de TV kijken, ze hebben geen tijd om radicale ideeën te vormen en echt actie te ondernemen tegen het kapitalisme. Ze zitten gevangen in een kooi van het kapitalisme. En worden gepropagandeerd door de televisie.
De drie jonge idealisten voelen een dilemma tussen moraliteit en de wil om de wereld te redden. Ze weten eigenlijk niet wat ze met hun idealen aan moeten en ze zijn best wel naïef. De protestgeneratie van tegenwoordig en het activisme dat daarbij hoort, wordt vooral verspreid via social media. Als er een politiek of humanitair conflict afspeelt in de wereld, dan zetten mensen een plaatje op hun verhaal. We hebben allemaal het gevoel van machteloosheid, alleen het plaatsen van een plaatje op instagram helpt niet met het strijden tegen dat conflict, want de mensen die het zien voelen zich vaak even hopeloos.
Het activisme van een paar plaatjes op instagram delen hoort bij deze tijd, het achterover leunen op de bank en aan de buitenwereld laten zien dat je het allemaal heel erg vind wat er in de wereld gebeurd. Er is helaas geen directe oplossing voor al die problemen. En iemand ontvoeren of geweld gebruiken zijn daar zeker geen oplossingen voor. Alleen het geeft wel een kick om op een avontuur te gaan en stiekem te fokken met het systeem. Deze film geeft een mooi beeld van dat hopeloze gevoel en de wil om de wereld te verbeteren, maar eigenlijk niet weten hoe dat nou moet.
Foto: Die fetten Jahre sind vorbei- Spielfilm.de
Reactie plaatsen
Reacties